امیرو این چه آتشی بود که به جان ما انداختی ...

 به گزارش «سیرنگ» - صادق رسولی: توی فوج گرمای قلب‌الاسد و عرقی که از فرط شرجی خدا درصد از جثه آدمی سرازیر و لباس نازک و بدنی که یکی می‌شد، حیاط در نداشت، پدری با پنکه‌ای که هرازگاهی با حرکت پره‌هایش نوازش مان می‌کرد، شب‌ها به جعبه چهارده اینچ سیاه‌وسفید فیلیپس دل می‌سپاردیم. برادر بزرگتم که حکم «گاد فادر» در غیاب پدر که کار ملوانی را پیشه کرده بود توی خونه داشت و اوضاع را کنترل می‌کرد.

در نبود برادر جان اغلب با خواهر و برادرها راحتر برای انتخاب کانال‌های تلویزیونی به توافق می‌رسیدیم؛ اما او اغلب شب‌ها خانه بود و اگر حالش به خوشی می‌زد گاهی اجازه دست زدن به انتخاب کانال‌های تلویزیونی می‌داد. اون سال‌ها و توی برهوت بی‌برنامگی دو کانال وطنی که اخبار بود یا موزیک ویدیو که گل و مگس‌هایی که ویراژ می‌رفتند که هر آن انتظار داشتیم از صفحه تلویزیون توی بغلمان بپرند و ...

 شب‌های جمعه دلخوش بودیم به کانال‌های کشورهای عربی و فیلم‌های هندی که همیشه به دنبال قهرمان فیلم بودیم که به معشوقه خود برسد و پازل رقص‌های خود آخر سر کامل کند. آنقدر دلبسته قصه‌ها می‌شدیم که گویی روحمان از تن جدا و توی اوج این ملودرام عاشقانه یکهو کانال عوض می‌شد. بله برادر جان دلش با فیلم نبود و یا شاید می‌خواست عرض‌اندام کند و مرتب دست توی کانال‌ها می‌برد و ما اوج اعتراضمان را با یک نوچ نوچ خرج می‌کردیم.

اما یک‌شب توی همین قر ریختن توی کانال‌ها برای من یک پدیده شگفت‌انگیز رو شد. اتفاقی که جای هیچ قهرمان حتی آمیتاباچان قصه‌های هندی نمی‌گرفت. وجود نوجوانی بر صفحه تلویزیون نقش‌بست که گویی سالهاست برای من و هم‌نسل‌های جنوبی ام آشنا بود. با زیر پیراهن چرک مرده، صورت سبزه و موهایی که تا روی شانه‌هایش نشسته توی بندر درندشت برای گرفتن حق اش فقط می‌دوید.

گاهی عمق نگاه وجودش به دریا می‌داد و از کشتی که تا قبل از این به اسکله لم‌داده و حالا سودای جدایی برای یک سفر ناکجاآباد داده بود چشم برنمی‌داشت.

امیرو قصه فیلم با یه قالب یخ توی دست دوید و به بیابان‌های ترک برداشته و شعله‌های پالایشگاه که از پشت سرش بیرون زده بودن رسید و آن هم با یک تکه یخ کوچک چون نمی‌خواست بازنده ماراتن زندگی‌اش شود.