حسین باقری از نویسندگان استان بوشهر در نشست جغرافیا در ادبیات داستانی در بندرریگ اظهار داشت: جغرافیا در ادبیات به دو بخش جغرافیای تخیلی و جغرافیای میدانی تقسیم می شود که امروزه با گستردگی ادبیات «جغرافیای ادبی» به یک رشته تبدیل شده است.
به گزارش «سیرنگ»، باقری در ادامه تاکید کرد: متاسفانه در ادبیات ایران به بُعد زمان و تاریخ بیشتر از بعد مکان پرداخته شده، در حالی که امروزه به دلیل رابطهٔ ویژه بین زمان و مکان باعث شده است نگاه ویژه‌ای به مکان در ادبیات را شاهد باشیم.
این نویسنده تصریح کرد: این نگاه در پیوست با روح زمان و مکان با مولفه‌های مجاورت، دوری و نزدیکی و در ارتباط با قدرت است؛ اگر نقش فرهنگیِ مکان‌مند بر داستان حاکم باشد به بررسی جامعه‌شناسانهٔ داستان کمک ویژه‌ای می‌کند.
وی متذکر شد: متاسفانه در ادبیات ایران خیلی مکان‌مند برخورد نشده است و بیشتر فضای فکری حاکم در آن جغرافیا در داستان متبلور است.
باقری اضافه کرد: یکی از آسیب‌های عدم توجه به جغرافیا در ادبیات ایران را نگاه انتزاعی به این مقوله دانست؛ همچنین بی‌هویت شدن شهرها یکی دیگر از عدم توجه به اقلیم در ادبیات است.
وی افزود: به نوعی که مرزها بین پوشش، نوع غذا و حتی آئین‌ها عملاً برداشته شده و یا در حال برداشته شدن است و اما در نقطه مقابل این جریان، هر چه شهر سبقهٔ بیشتری داشته باشد یک مقاومتی نیز در برابر این یکسان‌سازی دیده می‌شود.
باقری بیان داشت: در ادبیات مدرن و پست‌مدرن ظرفیت مکانی تاثیر به سزایی در پررنگ شدن جغرافیا در آثار دارند و وقتی جغرافیا شکل می‌گیرد که فاکتورهایی مثل روابط انسان‌ها، نوع پوشش و... قابل تشخیص باشند.
در بخش دوم برنامه عدنان جعفری و حسین باقری به معرفی دو اثر «طعم نهنگ» به قلم محمود بدیه و «آبان ماه هشتاد» به قلم حسین پورصفر پرداختند و بدیه به سوالات مخاطبان پاسخ گفت.
در پایان برنامه حاضرین سئوالات خود را با مهمانان و نویسندگان در میان گذاشتند و سپس از دو کتاب یاد شده رونمایی شد و حاضرین کتاب را با امضای آقای بدیه از وی دریافت کردند.
منبع: مهر