شمس لنگرودی درر این آیین گفت: منوچهر آتشی از محدود شاعرانی است که در دوران حیات به عنوان کار روزمره خود به سرودن شعر پرداخت.
به گزارش «سیرنگ»، وی افزود: سروده‌های آتشی مستمر بود، طوری که کمتر روزی از دوران حیاتش بدون سروده شعر تازه دیده می‌شود.
لنگرودی ادامه داد: آتشی بر ادبیات کهن آگاه بود و پشتکار و سختکوشی او باعث شد تا به عنوان یکی از ستون‌های شعر نو مطرح شود.
شعرخوانی فرخنده حاجی‌زاده (نویسنده و شاعر)، سیامک برازجانی، بهنام مؤمنی، صالح دروند از دیگر برنامه‌های این آئین بزرگداشت بود.
خورشید فقیه نیز توضیحاتی پیرامون دلایل مخالفت با تدفین منوچهر آتشی در بوشهر ارائه کرد.
گروه هنری «جوانه» و «دل‌آرایی» نیز در این آئین به اجرای موسیقی سنتی پرداختند که خانواده آتشی از آنها تجلیل کردند.
منوچهر آتشی در دوم مهرماه سال 1310 در روستای دهرود بوشکان از توابع شهرستان دشتستان چشم به جهان گشود.
آتشی در سال 1333 آموزگار و در شهر بوشهر و اطراف آن به تدریس پرداخت.
وی در سال 1339 وارد دانشسرای عالی تهران شد و با اخذ مدرک لیسانس در رشته زبان و ادبیات انگلیسی در دبیرستان‌های قزوین مشغول تدریس شد.
آتشی در پایان سال‌های دبیری به عنوان ویراستار در انتشارات سازمان رادیو و تلویزیون به کار پرداخت و در سال 1359 بازنشسته و به بوشهر بازگشت.
آتشی از سال 1333 انتشار شعرهایش را شروع و در فاصله چند سال توانست در شمار شاعران مطرح معاصر درآید.
نخستین مجموعه شعر او با عنوان «آهنگ دیگر» در سال 1339 در تهران چاپ شد، 2 مجموعه دیگر با نام‌های «آواز خاک» و «دیدار در فلق» نیز از این شاعر بلند آوازه معاصر منتشر شده است.
آتشی در دهه‌های 40 تا 60 به سبک نیمایی شعر می‌سرود و در 2 دهه آخر عمر خود به شعر سپید روی آورد.
این شاعر جنوبی در سال 1384 در مراسم چهره‌های ماندگار که توسط سازمان صداوسیما برگزار می‌شد به عنوان چهره ماندگار ادبیات کشور معرفی و چند روز پس از آن، در 29 آبان 1384 بر اثر ایست قلبی و در سن 74 سالگی در بیمارستان سینا تهران درگذشت.
به درخواست دوستداران این شاعر و با رضایت بستگانش پیکر وی در شهر بوشهر خاکسپاری و اکنون در محله امامزاده عبدالمهیمن (ع) و در جوار مقبره خالو حسین دشتی از مبارزان علیه استعمار انگلیس دفن شده است.
منبع: ایرنا