تعامل انجمن هنرهای نمایشی استان با گروههای نمایشی که در زمینه تئاتر خیابانی کار میکنند، چگونه است؟
انجمن هنرهای نمایشی استان تعامل خوبی با گروههای نمایشی که در زمینه تئاتر خیابانی کار میکنند، دارد ولی خود انجمن هم از نبود اعتبار رنج میبرد، پس با کدام اعتبار میتواند به گروههای خیابانی کمک کند؟!!
بیشتر در تولید آثار خیابانی به چه موضوعاتی توجه دارید و چرا؟
موضوعات اجتماعی مهمترین دغدغه من در تولید آثار خیابانی است، چون اعتقاد دارم برای پیشگیری از آسیبهای اجتماعی هنر بهترین کارکرد را میتواند داشته باشد. این هنر را کشورهای توسعهیافته خیلی وقت است دارند عملیاتی میکنند ولی در کشور ما خیلی جدی گرفته نمیشوند. بنابراین تئاتر بهخصوص تئاتر خیابانی که قابلیت اجرا در هر مکانی را دارد، میتواند بهعنوان یک رسانه موثر در پیشگیری از آسیبها و آموزش شهروندان نقش پررنگی ایفا کند.
آیا در سالهای اخیر توانستید به مخاطبان تئاتر خیابانی بیفزایید و مردم را جذب آن کنید؟
مردم با نمایشهای خیابانی ارتباط خوبی برقرار میکنند. ویژگی خاص این گونه نمایشی این است که شما از کسی دعوت نمیکنید که برای دیدن نمایش به محل خاصی بیاید، بلکه این گروه اجرائی است که به بین مردم میرود و به اجرا میپردازد. همه جامعه در هر سن و قشری مخاطب نمایش خیابانی هستند و ما سعی کردیم در این سالها با تولید آثار متنوع نظر مردم را به این هنر جذب کنیم.
در جشنواره آیینی-سنتی با اثری بهنام «سهیلی» حضور دارید، این نمایش چه داستانی را روایت میکند؟
این نمایش آیینی برگرفته از آیینهای دیرین مردم استان است که آن را در قالب نمایشی میدانی و آیینی برای حضور در هجدهمین جشنواره آیینیسنتی آماده کردهایم. امیدوارم بتواند نماینده موفقی برای تئاتر استان و گناوه باشد.
چرا محمد مظفری تئاتر خیابانی را برای فعالیت هنریاش انتخاب کرده است؟
چون مخاطب تئاتر خیابانی مردم هستند، مخاطب شما در تئاتر خیابانی آدمهایی هستند که شادی، غم، اضطراب، دغدغه و دلمشغولیهایشان را با تو در میان میگذارند. با بازیگران نمایش همذاتپنداری میکنند و همراه میشوند. با نمایش میخندند، گریه میکنند، میرقصند. یاد میگیرند و بحث و البته بازی میکنند. در تئاتر خیابانی همه چیز شفاف است، هیچ چیز را نمیتوان از دید مخاطب پنهان کرد.
چقدر در آثارتان به آیینهای جنوبی توجه دارید؟ و این کار چقدر در حفظ آنها نقش دارد؟
یکی از دغدغههای من در حوزه نمایش آیین است. حدود ده سال است که ضمن پژوهش دراین حوزه نمایشهای زیادی را نیز نوشته و اجرا کردهام. متاسفانه آیینها، مراسم دیرین ما به علت بیتوجهی در حال فراموشی هستند و از نظر من تنها راه نجات آنها توسل به هنر است، بهخصوص هنر نمایش. البته خیلی از آیینها را باید ثبت کرد که در همین زمینه دو سال پیش کتاب «بوشهر؛ سرزمین آیین و مراسم» را چاپ کردم که شامل بیش از ۳۰ آیین و بازی نمایشی است.
یکی از اهداف مرکز هنرهای نمایشی جشنوارهزدایی است؛ یعنی تشویق هنرمندان برای تولید آثار برای اجرای عموم نه صرفا جشنواره چقدر با این سیاست موافق هستید؟
تئاتر با جشنواره متولد شده و رشد کرده است. در یونان ببینید تئاتر از دل همین جشنها بیرون آمد. جشنواره جزئی از تئاتر است، پس نمیتوان آن را از تاتر گرفت. اجرای عموم و جشنواره باید هر دو باشد تا تئاتر نفس بکشد.
سخن پایانی؟
در پایان باید بگویم که در مملکت ما وقتی پای مشکلات به میان میآید، خیلیها میگویند باید کار فرهنگی کرد ولی به عمل که میرسد هیچکس حاضر نیست کاری کند. بله، درست است، برای حل بسیاری از مشکلات، آموزش شهروندان و... کار فرهنگی جواب میدهد ولی نه با سخنرانی! در میدان عمل است که این اتفاق میافتد. پس آستینها را بالا بزنید و کار فرهنگی کنید. برای کار فرهنگی هم باید از ابزارش استفاده کرد که هنر است.
در پایان بر اساس این گفتوگو نتیجه میگیریم که شوربختانه تئاتر خیابانی با وجود اینکه میتواند در انعکاس بسیاری از کاستیها و همچنین ترویج ارزشها و فرهنگ شهروندی بسیار موثر ظاهر شود، همچنان در انزوا بهسر میبرد، انتظار میرود مسوولان از این ظرفیت هنری در راستای فرهنگسازی و پیشگیری از بسیاری از آسیبهای اجتماعی بیشتر از پیش استفاده کنند.
اخبار مرتبط: